Suriname is een arm land. Er is weinig werk en de lonen zijn laag. Mensen moeten vaak hosselen om genoeg geld te verdienen. Hosselen betekent dat je naast je baan nog wat andere klusjes doet. Een onderwijzer is bijvoorbeeld na schooltijd nog taxichauffeur of bewaker bent. Er zijn weinig grote fabrieken in Suriname, geen grote kantoren en geen grote winkelbedrijven. En er komen niet veel toeristen zoals in Spanje. Dat komt ook omdat er zo veel Surinamers naar Nederland zijn vetrokken. Daardoor bleven er te weinig mensen over die verstand van zaken hebben. Toen Suriname zelfstandig werd, is er nog veel ontwikkelingsgeld naar het land gestuurd door de Nederlandse regering. Maar na decembermoorden hield dat op. Veel mensen zijn nu werkloos. Familieleden in Nederland sturen pakketten met levensmiddelen en geld naar hun familie in Suriname. Zonder die hulp zouden Surinamers het slechter hebben. De grootste bron van inkomsten is jarenlang de bauxitmijn geweest bij het plaatsje Moengo in het district Marowijne. Van bauxiet wordt aluminium gemaakt, een belangerijke metaal voor de vliegtuigindustrie en voor blikjes, maar de mijn raakt uitgeput en  er vinden steeds minder mensen werk. In het binneland van Suriname is ook goud te vinden. Maar het lukt de regering niet om goudmijnen op te zetten. Het meeste goud wordt door illegale goudzoekers gevonden en over de grens van Brazillie gesmokkeld. Suriname heeft er zo niets aan.